Fondo

Ticagrelor é un novo antagonista do receptor P2Y12 [1].

O ticagrelor inhibe os efectos protrombóticos do ADP sobre as plaquetas contra o receptor P2Y12. Ticagrelor demostrou a inhibición completa da agregación plaquetaria ex vivo. Ademais, Ticagrelor suxeriu unha inhibición dependente da dose da agregación plaquetaria no ser humano. Ademais destes, Ticagrelor tamén demostrou un antagonista de unión oral, activa e reversible. A diferenza doutros inhibidores, Ticagrelor tamén informou de inhibir o receptor P2Y12 sen transformación metabólica. Ademais, Ticagrelor é o primeiro axente antiplaquetario de tienopiridina e metabolizado principalmente polo CYP3A4 e CYP2C19 [1][2].

Referencias:
[1] Zhou D1, Andersson TB, Grimm SW. Avaliación in vitro de potenciais interaccións fármacos con ticagrelor: fenotipado da reacción do citocromo P450, inhibición, indución e cinética diferencial. Droga Metab Dispos. Abr 2011;39(4):703-10.
[2] Li Y1, Landqvist C, Grimm SW. Disposición e metabolismo do ticagrelor, un novo antagonista do receptor P2Y12, en ratos, ratas e titíes. Drug Metab Dispos. Setembro 2011;39(9):1555-67. doi: 10.1124/dmd.111.039669. Epub 2011 13 de xuño.

Descrición

Ticagrelor (AZD6140) é un antagonista oral reversible do receptor P2Y12 para o tratamento da agregación plaquetaria.

In Vitro

Ticagrelor promove unha maior inhibición da adenosina 5′-difosfato (ADP)–liberación de Ca2+ inducida nas plaquetas ished versus outros antagonistas de P2Y12R. Este efecto adicional do ticagrelor máis aló do antagonismo P2Y12R débese en parte á inhibición do transportador de nucleósidos equilibrado 1 (ENT1) nas plaquetas, o que leva á acumulación de adenosina extracelular e á activación dos receptores A2A de adenosina acoplados a Gs[1]. As células B16-F10 presentan unha interacción reducida coas plaquetas de ratos tratados con ticagrelor en comparación cos ratos tratados con solución salina[2].

Nos modelos de metástase intravenosa e intraesplénica de melanoma B16-F10, os ratos tratados cunha dose clínica de ticagrelor (10 mg/kg) presentan reducións marcadas nas metástases pulmonares (84%) e hepáticas (86%). Ademais, o tratamento con ticagrelor mellora a supervivencia en comparación cos animais tratados con solución salina. Un efecto similar obsérvase nun modelo de cancro de mama 4T1, con reducións nas metástases de pulmón (55%) e medula ósea (87%) despois do tratamento con ticagrelor[2]. A administración oral única de ticagrelor (1-10 mg/kg) provoca un efecto inhibidor relacionado coa dose sobre a agregación plaquetaria. Ticagrelor, á dose máis alta (10 mg/kg) inhibe significativamente a agregación plaquetaria 1 h despois da dosificación e o pico de inhibición obsérvase 4 h despois da dosificación.

Almacenamento

4°C, protexer da luz, almacenado baixo nitróxeno

*En disolvente: -80°C, 6 meses; -20°C, 1 mes (protexer da luz, almacenado baixo nitróxeno)

Estrutura química