Fondo

Ticagrelor é un novo antagonista do receptor P2Y12 [1].

Informeuse que o ticagrelor inhibe os efectos protrombóticos do ADP sobre as plaquetas contra o receptor P2Y12.Ticagrelor demostrou a inhibición completa da agregación plaquetaria ex vivo.Ademais, Ticagrelor suxeriu unha inhibición dependente da dose da agregación plaquetaria no ser humano.Ademais destes, Ticagrelor tamén demostrou un antagonista de unión oral, activa e reversible.A diferenza doutros inhibidores, Ticagrelor tamén informou de inhibir o receptor P2Y12 sen transformación metabólica.Ademais, Ticagrelor é o primeiro axente antiplaquetario de tienopiridina e metabolizado principalmente polo CYP3A4 e CYP2C19 [1][2].

Referencias:
[1] Zhou D1, Andersson TB, Grimm SW.Avaliación in vitro de potenciais interaccións fármacos con ticagrelor: fenotipado da reacción do citocromo P450, inhibición, indución e cinética diferencial.Droga Metab Dispos.Abr 2011;39(4):703-10.
[2] Li Y1, Landqvist C, Grimm SW.Disposición e metabolismo do ticagrelor, un novo antagonista do receptor P2Y12, en ratos, ratas e titíes.Droga Metab Dispos.Setembro 2011;39(9):1555-67.doi: 10.1124/dmd.111.039669.Epub 2011 13 de xuño.

Descrición

Ticagrelor (AZD6140) é un antagonista oral reversible do receptor P2Y12 para o tratamento da agregación plaquetaria.

In Vitro

Ticagrelor promove unha maior inhibición da adenosina 5′-difosfato (ADP)–liberación de Ca2+ inducida nas plaquetas ished versus outros antagonistas de P2Y12R.Este efecto adicional do ticagrelor máis aló do antagonismo P2Y12R débese en parte á inhibición do transportador de nucleósidos equilibrado 1 (ENT1) nas plaquetas, o que leva á acumulación de adenosina extracelular e á activación dos receptores A2A de adenosina acoplados a Gs[1].As células B16-F10 presentan unha interacción reducida coas plaquetas de ratos tratados con ticagrelor en comparación cos ratos tratados con solución salina[2].

Nos modelos de metástase intravenosa e intraesplénica de melanoma B16-F10, os ratos tratados cunha dose clínica de ticagrelor (10 mg/kg) presentan reducións marcadas nas metástases pulmonares (84%) e hepáticas (86%).Ademais, o tratamento con ticagrelor mellora a supervivencia en comparación cos animais tratados con solución salina.Un efecto similar obsérvase nun modelo de cancro de mama 4T1, con reducións nas metástases de pulmón (55%) e medula ósea (87%) despois do tratamento con ticagrelor[2].A administración oral única de ticagrelor (1-10 mg/kg) provoca un efecto inhibidor relacionado coa dose sobre a agregación plaquetaria.Ticagrelor, á dose máis alta (10 mg/kg) inhibe significativamente a agregación plaquetaria 1 h despois da dosificación e o pico de inhibición obsérvase 4 h despois da dosificación.

Almacenamento

4°C, protexer da luz, almacenado baixo nitróxeno

*En disolvente: -80°C, 6 meses;-20°C, 1 mes (protexer da luz, almacenado baixo nitróxeno)

Estrutura química